Opowiem Wam o pewnym fińskim badaniu. Dotyczy ono cukrzycy typu drugiego, insulinooporności i powikłań metabolicznych. Zjawiska te śmiało można określić jako plagi naszych czasów albowiem upośledzają życie i znamiennie skracają jego długość.

W fińskim badaniu z 2006 roku postanowiono przebadać jaki wpływ na ryzyko wystąpienia cukrzycy będzie miała zmiana trybu życia. Badaniem objęto zarówno mężczyzn jak i kobiety z nieprawidłową tolerancją glukozy. Obserwacja trwała przez 7 lat. Przez pierwsze 4 lata edukowano i kontrolowano jedną grupę osób, oraz wyłącznie kontrolowano (bez edukacji) grupę drugą. Oceniano masę ciała, aktywność fizyczną, stosowaną dietę (tłuszcze w tym także nasycone, błonnik) oraz występowanie cukrzycy. Zgodnie z przypuszczeniami grupa, w której prowadzono edukację wykazała się redukcją wagi, poprawą diety oraz zwiększeniem aktywności fizycznej. Częstość występowania cukrzycy typu 2 zmniejszyła się w niej o 43%. Co istotne korzystne zmiany stylu życia osiągnięte przez uczestników w grupie interwencyjnej utrzymały się po zakończeniu czteroletniej edukacji. Grupy obserwowano przez kolejne 3 lata, już bez żadnego wsparcia. Okazało się, że wyedukowana grupa nadal miała zmniejszone ryzyko cukrzycy typu 2 o 36%.

Warto zmienić styl życia, poprawić dietę, zwiększyć aktywność fizyczną. Nawet jeśli czasem miewasz potknięcia, nadal jesteś wygrany!

Podobne badanie przeprowadzili Chińczycy: przez 6 lat edukowali pewną grupę osób ze stanem przedcukrzycowym. W zakres edukacji wchodziła dieta, ćwiczenia albo oba te czynniki. Po 20 latach (czyli dalszych 14-u bez edukacji/interwencji) skontrolowali efekty długoterminowe. W opublikowanej w 2008r relacji stwierdzono o 51% niższą zapadalność na cukrzycę podczas sześcioletniego aktywnego okresu interwencji i o 43 % mniejszą zapadalność w okresie 20 lat. Średnia roczna zapadalność na cukrzycę wynosiła 7% wśród uczestników interwencji w porównaniu z 11% grupy kontrolnej. Przy 20-letniej skumulowanej częstości: 80% w grupie interwencyjnej i 93% w grupie kontrolnej. Początek cukrzycy był opóźniony średnio o 3,6 lata. Natomiast nie wykazano różnic w zapadalności na choroby sercowo-naczyniowe i śmiertelności z tego powodu. Masa ciała w poszczególnych grupach nie różniła się istotnie.

W populacji Chińczyków z upośledzoną tolerancją glukozy interwencje grupowe ukierunkowane na zmiany stylu życia, takie jak dieta i ćwiczenia fizyczne, powodują trwałe i długotrwałe zmniejszenie zachorowalności na cukrzycę t2.

To znaczy, że nawet już po zakończeniu edukacji i kontroli nadal odnosimy z niej korzyści zdrowotne. Warto informować i szkolić pacjentów, bo nauka i wiedza procentuje nawet po latach.

Badania wykazały więc sensowność akcji edukacyjnych, oraz potwierdziły stare prawdy, że warto dbać o siebie przestrzegając prozdrowotnych zachowań i narzuconego sobie reżimu.